Διδακτικός σχεδιασμός για υπηρεσίες Web 2.0

 Από τη συζήτηση που προηγήθηκε, προκύπτουν μια σειρά από αφαιρετικές διαπιστώσεις για την αποτελεσματική ενσωμάτωση τεχνολογιών Web 2.0 στη διδακτική παρέμβαση (Ullrich et al., 2008). Αν και οι τεχνολογίες αυτές φαίνεται να ενισχύουν την αποτελεσματικότητα της μαθησιακής διαδικασίας (Carter, 2009, Ke, 2008, Papastergiou, 2009, Tuzun et al. , 2008, Τσέλιος, Γεωργούτσου και Παναγιωτάκη, 2011), θα πρέπει να υπάρχει ένα σαφώς καθορισμένο πλαίσιο με ρητούς μαθησιακούς στόχους (West & West, 2009). Παράλληλα, η συνεργασία θα πρέπει να εστιάζει όχι στην απλή ανταλλαγή πληροφορίας αλλά στην κατασκευή της, διαμέσου της ανταλλαγής ιδεών (Angeli, 2009). Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι δύο από τους πιο κρίσιμους παράγοντες μιας αποτελεσματικής διδακτικής παρέμβασης είναι το αυξημένο κίνητρο των μαθητών (Cole, Fields & Harris, 2004), αλλά και η ενεργή συμμετοχή τους (Benek-Rivera & Matthews, 2004). Τα στοιχεία αυτά φαίνεται να ενθαρρύνονται από τις τεχνολογίες Web 2.0 (Janossy, 2007, Edirisingha et al., 2007). Τέλος διαπιστώνεται ότι ο ρόλος του διδάσκοντα εξακολουθεί να είναι καθοριστικός με την έμφαση πλέον να δίνεται όχι στη μεταφορά της γνώσης αλλά στον καθορισμό του πλαισίου εργασίας και συνεργασίας, την αποτελεσματική σχεδίαση της διδακτικής παρέμβασης και την προσπάθεια για την οικοδόμηση αίσθησης κοινότητας μεταξύ των συμμετεχόντων (Cormode & Krishnamurthy, 2008, Greenhow et al., 2009, Selwyn, 2008, McGee & Diaz, 2007, Ullrich et al., 2008). Μια πρόταση σχεδιασμού που συμπεριλαμβάνει δράσεις για τα παραπάνω είναι το μοντέλο ADDIE που αναλύεται στα επόμενα.